ដំរីញី៖ តាប៉ិក!!!
ដំរីឈ្មោល៖ វាឡាមិច យាយប៉ិក!!!
ដំរីញី៖ ពេលអូនដឹកភ្ញៀវជុំវិញសួនច្បារ ឧស្សាហ៍ឃើញមនុស្សលោកយកដៃមកផ្គុំគ្នាចេញរាងមួយ មិនដឹងជារាងអ្វីទេ។
ដំរីឈ្មោល៖ ហើយរាងនឹងរាងអាម៉េចទៅ?
ដំរីញី៖ តាប៉ិកឯងលើកប្រមោយឡើងលើមើល អូនប្រាប់។
ដំរីឈ្មោល៖ ស្លាប់ហើយ!!! យាយប៉ិកឯងអត់ទាន់សម័យកុំឈួឈឺអីសោះ អានឹងគេហៅរាងប៉េតប៉ោង។
ដំរីញី៖ ចេះតាមានហ្មង លឺក្មេងតូចម្នាក់និយាយថា រាងបេះដូង។
ដំរីឈ្មោល៖ អើ ឯងរកថាអាណឹងដែរតា តែមាត់វាមិនស្ដាប់បញ្ជាខួរក្បាលវី។
មើលកុំអោយចាញ់មនុស្សធ្វើរាងប៉េតប៉ោងអោយធំជាងមនុស្សមើល។
ដំរីញី៖ រាងបេះដូង
ដំរីឈ្មោល៖ អើ ដឹងហើយរាងបេះប៉ោង។
ដំរីឈ្មោល៖ វាឡាមិច យាយប៉ិក!!!
ដំរីញី៖ ពេលអូនដឹកភ្ញៀវជុំវិញសួនច្បារ ឧស្សាហ៍ឃើញមនុស្សលោកយកដៃមកផ្គុំគ្នាចេញរាងមួយ មិនដឹងជារាងអ្វីទេ។
ដំរីឈ្មោល៖ ហើយរាងនឹងរាងអាម៉េចទៅ?
ដំរីញី៖ តាប៉ិកឯងលើកប្រមោយឡើងលើមើល អូនប្រាប់។
ដំរីឈ្មោល៖ ស្លាប់ហើយ!!! យាយប៉ិកឯងអត់ទាន់សម័យកុំឈួឈឺអីសោះ អានឹងគេហៅរាងប៉េតប៉ោង។
ដំរីញី៖ ចេះតាមានហ្មង លឺក្មេងតូចម្នាក់និយាយថា រាងបេះដូង។
ដំរីឈ្មោល៖ អើ ឯងរកថាអាណឹងដែរតា តែមាត់វាមិនស្ដាប់បញ្ជាខួរក្បាលវី។
មើលកុំអោយចាញ់មនុស្សធ្វើរាងប៉េតប៉ោងអោយធំជាងមនុស្សមើល។
ដំរីញី៖ រាងបេះដូង
ដំរីឈ្មោល៖ អើ ដឹងហើយរាងបេះប៉ោង។